Opowieści dziwnej treści. Dziwy bez cudów

Pracuję jako kucharz. Niektórzy mówią, ze nadaje się do tego idealnie, bo jestem gruba i opryskliwa, a taki musi być kucharz z krwi i kości- w sumie krwi i tłuszczu. Zatem jestem- oto ja. Krew, tłuszcz, pot, łzy i buchająca par z gara. Na moje nieszczęście kuchnia jest otwarta co oznacza, ze nie mogę zabijać ludzi wzrokiem, nie mogę przeklinać i pluć do zupy. Najbardziej mnie irytują ( jak każdego pracującego w gastro) rodziny z dziećmi, a zwłaszcza dzieci. Dobrze nie wejdą do knajpy a już wszyscy wiedza, ze dziecko wstało lewą nogą i jeszcze dwie inne  lewe nogi pożyczyło od sąsiadów, żeby dobić każdego, kto znajdzie się w ich otoczeniu. W Norwegii dzieci wychowują rodziców, to one decydują. I słyszę:" Jeg vil ha gulrotkake!!!" powtórzone to zostało około miliard razy. Darło japę  przez godzinę, jadło obiad i się darło. Szacun za wytrwałość. Nareszcie dostało to nieszczęsne ciasto. Gotowa byłam upiec mu nowe i dać za darmo żeby tylko uciszyć te rozdarta paszcze. Irytujący ...

          Sama nie wiem jak to się stało, że polubiłam gotowanie. Może osłabła nienawiść do mojej szefowej, która z ograniczonym zaufaniem, spoglądała z niepokojem przez moje ramię każdego dnia, czym doprowadzała mnie do spazmów tak mocno, że na kilka dni przed osadzeniem mnie na stanowisku szefa kuchni, miałam w głowie nikczemny plan,  zostawienia jej, po chamsku, na lodzie. Kiedy przyszedł list potwierdzający zdanie egzaminu z norweskiego, wiedziałam że będzie to dobry dzień i przywlecze się do mnie coś jeszcze radosnego. Tak też było. Zadzwoniła i obwieściła, że zostałam szefem kuchni, co nie ukrywam posmyrało moje ego, bo zaraz zaświtała myśl, że będę mogła jej pokazać co potrafię, że będzie to swego rodzaju sposón na  złośliwie odegranie się za to szpiegowanie mnie każdego dnia. I tak sobie szefuje kolejny miesiąc. Mam wolna rękę, cała kuchnia jest pod moja opieka, co także wiąże się z wielkimi obowiązkami i stresem, ale w każdej pracy jest coś cz...

Za tę dwójkę oddałabym nerkę, ręce, serce... całe życie. To moje ancymony, trudno powiedzieć które lepsze, które bardziej pyskate. Oboje są wyjątkowi i na tych zdjęcia sprzed 6 lat, mają tę niewinność dziecięcą, wywołują to ciepłe ukłucie w sercu, kumulują w sobie tysiące iskier małego żyjątka. Dziś te pseudo- niewiniątka mają 11 i 9 lat. On ją wyzywa od wrednych mend a ona? Oto najnowsza opowiastka.  Gadam z ciotka ( ich mamą), a tam w tle awantura. Anka z Damianem walczą. a ciotka drze koparę "PATRZ CO ZA GÓWNIARA! ALE ZRAZ POŻAŁUJE!!!. NAPISAŁA DAMIANOWI W ZESZYCIE OD MATEMATYKI, ŻE JEST GŁUPI, NARYSOWAŁA "FUCK U " I JESZCZE RYSUJE GOŁĄ DUPĘ" Rysowanie " dupy" było w procesie kiedy rozmawiałyśmy. W ramach sprostowania- to normalna rodzina. Przemocy tam nie ma. Ot zwykłe rysowanie gołego zadu w późny niedzielny wieczór.

Bardziej od kawy lubię jej zapach. Wystarczyłoby mi wąchanie ziaren. Jeśli piję to koniecznie z mlekiem i cukrem, cukier mogę pominąć, ale nigdy mleka nie odpuszcze. Często piję kawę na mieście w małych, kameralnych kawiarniach, gdzie od kubka z Twoim imieniem ważniejsza jest jakos Twojego ciemnego napoju. Najgorsza kawę na świecie robi mój mąż. Obraźliwe jest nazywanie kawą cukrowego napoju na bazie mleka z nutą kawy. Najgorsze, że się wykłóca, że TO JEST WŁAŚNIE KAWA!!! Kubki w górę i zdrowie kawoszy! Za pijących parzochę, czarną, z mlekiem, z toną cukru, bez laktozy, w ” fensi” kubku, w szklance z plastikowym uchwytem z lat 90tych, i całej reszty! Niech Wam życia płynie dobrą kawą Aut P